ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΕΛΏΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΊΟΥ

Με την αυριανή ευαγγελική περικοπή η Εκκλησία μας, μας εισάγει στο Τριώδιο, που είναι μια περίοδος πνευματικής προετοιμασίας, μετάνοιας, άσκησης και νηστείας, εν όψει των συγκλονιστικών γεγονότων που ακολουθούν, αυτών της Μ.Εβδομάδος και του Πάσχα.

Ο Τελώνης και ο Φαρισαίος εκπροσωπούν δυο εντελώς
διαφορετικούς κόσμους:
Ο Τελώνης θεωρείται ως αμαρτωλός και παράδειγμα προς αποφυγήν από τους θρησκευτικούς ανθρώπους.
Ο Φαρισαίος θεωρείται ως ο κλασσικός θρησκευτικός τύπος που πείθει όλους για τις αρετές του και τις αγαθοεργίας του.

Και όμως τη λογική αυτή την ανατρέπει το Ευαγγέλιο!

Ο Φαρισαίος, πράγματι ήταν άνθρωπος της προσευχής, της νηστείας και της φιλανθρωπίας. Ήταν συντηρητικός άνθρωπος, ήθελε την αυστηρή εφαρμογή του Μωσαϊκού Νόμου και των Λατρευτικών διατάξεων. Γι’ αυτό και θα περίμενε κανείς να έβρισκε δικαίωση ενώπιον του Θεού.
Ο Θεός όμως έχει άλλα κριτήρια. Δεν παρασύρεται από την εξωτερική μας συμπεριφορά και την θρησκευτική μας αυτοαπασχόληση. Τα κριτήρια του Θεού έχουν να κάνουν με το ταπεινό φρόνημα.
Μέσα στο ναό έχουμε δυο διαφορετικές συμπεριφορές:

α) Ο Φαρισαίος προσεύχεται για να αυτοεπιβεβαιωθεί:-ότι δεν είναι «ωσπερ οι λοιποί των ανθρώπων», δηλαδή «αρπαγες, άδικοι, μοιχοί»
-ότι είναι ξεχωριστός αφού «νηστεύει δις του σαββάτου» και αποδίδει το 1/10 στους πτωχούς και προ παντός ότι δεν είναι «ως ούτως ο Τελώνης.

β) Αντίθετα ο Τελώνης έχει κατεβασμένα τα μάτια, σε μια άκρη και «μαστιγώνει» τον εαυτό του, ζητώντας το έλεος του Θεού:
«ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ».

Το συμπέρασμα είναι συγκλονιστικό:

-Ο μεν Τελώνης δικαιώνεται: «κατέβη δεδικαιωμένος εις τον οίκον του»,
-Ο δε Φαρισαίος καταδικάζεται από τον ίδιο το Θεό.
Με άλλα λόγια, όποιος υπερηφανεύεται θα ταπεινωθεί, ενώ όποιος ταπεινώνεται θα υψωθεί.
Το κριτήριο αυτό του Θεού ''σκανδαλίζει'',θα λέγαμε, γιατί είναι διαφορετικό από τη δική μας εκτίμηση.Απορρίπτεται ο θρησκευτικός άνθρωπος και γίνεται αποδεκτός ο κοσμικός άνθρωπος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι με την παραβολή αυτή καταξιώνονται οι κοσμικοί και απαξιώνονται οι θρησκευτικοί άνθρωποι.
Ο Φαρισαίος δεν κατακρίνεται για τις αρετές του, αλλά γιατί στηρίζεται στον εαυτό του και όχι στο έλεος του Θεού. Και ο Τελώνης δεν επαινείται για την αμαρτωλότητας του, αλλά γιατί αισθάνεται την αναξιότητα του.
Η εγωιστική απόρριψη του συνανθρώπου οδήγησε στο σκάνδαλο της παραβολής.

Το πρόβλημα των προσωπικών σχέσεων και ο συνάνθρωπος θα μπουν στο στόχαστρο της Σαρακοστής. Ο σκοπός της Σαρακοστής είναι ακριβώς αυτός: «Η αποκέντρωση της καρδιάς μας». Αν δεν βγάλουμε τον εαυτούλη μας από το επίκεντρο των ενδιαφερόντων μας, αν δεν ανοίξουμε μέσα μας χώρο για το Θεό και τον συνάνθρωπο, άχρηστη θα είναι η οποιαδήποτε δοκιμασία μας (προσευχή, νηστεία κ.λ.π.) και αυτή τη Σαρακοστή.

Καλό Τριώδιο! ..